Ik schrijf het liefst me de hand. Dat helpt me om stil te staan bij mezelf of creatieve ideeën na te jagen. Dat wist ik altijd al, de zoektocht naar het juiste schrijfboekje nam wat meer tijd.
Jarenlang kocht ik schriftjes of boekjes met lijntjes. Ik besefte niet eens dat die blauwe lijntjes een invloed hadden op mijn schrijven en mijn creativiteit. Ze dwongen me in een keurslijf. Nu doen ze me denken aan de juffen die me leerden om “mooi” te schrijven en me terecht wezen omdat ik slordig was of fouten schreef. Ik mocht niet buiten de lijntjes kleuren en zo haalden ze voor mij al het plezier uit het schrijven.
Dus koop ik nu boekjes met witte bladen die ik helemaal zelf kan invullen. Nu schrijf ik vrij en dat maakt me sterker.
Mijn handschrift als raadgever
Gaandeweg leerde ik dat mijn handschrift heel wat verraadt, informatie die verloren gaat als je een toetsenbord gebruikt of lijntjespapier.
– Als ik me klein voel, neem ik minder plaats in. Dan plakken de regels bijna tegen elkaar.
– Als ik kwaad ben, worden mijn woorden groter.
– Als ik enthousiast ben, dansen mijn zinnen over het blad. Soms haastig omdat mijn hand mijn gedachten niet kan volgen, andere keren zacht en met oog voor detail.
– Als ik geen woorden vind, ga ik tekenen. Dat is iets nieuws, vroeger had ik dat nooit gedaan. Toen was er nog die hardnekkige overtuiging dat ik niet kon tekenen. Maar kijk, niet lang nadat ik mijn eerste boekje zonder lijntjes kocht, gunde ik mezelf ook een doos vol mooie kleurtjes.
De kracht van het witte blad
Als ik schrijf, zijn er geen lijntjes die me een bepaalde richting induwen. Dat geeft me een gevoel van vrijheid. Want ik wil me niet in hokjes laten duwen. Niet op papier en niet in het leven. Laat mijn woorden maar dansen, springen of desnoods tieren op het witte blad. Ik heb lang genoeg binnen de lijntjes gekleurd, mijn best gedaan om in een hokje te passen dat het mijne niet was.
Mijn pen en het witte blad als innerlijk kompas
Vandaag teken ik mijn eigen lijn. En dat kan soms spannend zijn, beangstigend zelfs maar toch zo bevrijdend, sterker en veel meer mezelf.
En ik ben niet de enige die schrijvend haar eigen weg zoekt. Na elke workshop sta ik versteld van de verhalen die naar boven komen. Dezelfde workshop maar voor iedereen een ander proces. Omdat ieders innerlijk kompas een eigen richting aanwijst.
